De tweede cliënte & de Douglas-tweeling
Linda had goed weer besteld voor onze sterrensjamaan-wandeling op zondag 16 september, beiden waren we al om 09.30 uur aanwezig, Linda helemaal uit de Randstad, en… de zon scheen uitbundig! Haar specifieke doel voor deze starwalk was om het keerpunt waarop ze stond in haar leven goed af te sluiten en de nieuwe goed te beginnen. Aan de Vrageneik in het begin stelt ze dan ook in de allereerste plaats de vraag wat ze nog los moet laten voor ze verder kan. En dan gaan we naar het magische pad voorbij tijd en ruimte. Daarvoor moet je dan wel eerst toestemming vragen aan de Bewaakbeuk, één van de weinige bomen waar ik vol ontzag inderdaad telkens om toestemming vraag om het land achter hem te mogen betreden, een land uit een andere dimensie, niet altijd toegankelijk voor de gemiddelde wandelaar. Dit keer hebben we ook een tweede vraag aan Bewaakbeuk, namelijk of hij er voor zou kunnen zorgen dat we niet nog een keer een vervelend iemand tegenkomen die het zo nodig vindt om ons te manen de hond die Linda meegenomen had aan de lijn te doen. Beuk antwoordt dat we ons geen enkele zorg hoeven te maken en hij heeft zich keurig aan zijn woord gehouden, waarvoor we hem op de terugweg dan ook flink bedankt hebben. Het magische pad eindigt bij De Dikke Eik, oftewel de Sterrensjamaaneik, die dit keer wel een heel wonderlijk antwoord gaf, dat achteraf eigenlijk wel pure magie mag heten.
In de meditatie bij deze Eik krijg ik namelijk te horen dat ik vandaag voor het antwoord naar de Tweeling-Douglas moet lopen. Een antwoord dat ik nog nooit eerder van Eik had gehoord op een vraag. Maar aangezien we daar toch al heen wilden, geen probleem. We gaan op weg.
De bosgeesten van liefde
In het bos er achter ligt een vrijwel onzichtbare heuvel in een uithoek, even voorbij het pad. Onzichtbaar als je niet weet dat daar een heuvel ligt. Ik wandelde hier eens met iemand die bij de Canadese Indianen in de leer was geweest, en zij vertelde dat daar de bosgeesten woonden. Al verschillende keren had ik gemerkt dat er vlak voor de heuvel een soort van energie hangt die je doet stoppen, alsof je niet verder mag. Precies tussen deze twee bomen op de foto hieronder:
Het wordt de tweede keer vandaag dat ik vol ontzag toestemming vraag om de heuvel te mogen betreden, waar ik overigens persoonlijk nog niet echt veel energie heb ervaren. Maar Linda, die behoorlijk sensitief is, voelde dat dit de heuvel van het hart was en dat de bosgeesten van liefde kwetsbaar waren en niet wilden dat zo maar iedereen de heuvel kwam bestormen.
Uiteindelijk komen we bij de “Tweeling-Douglas”
aan, dat staat zo op het bordje bij de dubbele boom. Plek genoeg om er met z’n tweeën
tegen aan te staan.
Nu krijg ik het antwoord op de
vraag wat Linda los moet laten, en het antwoord is “niets”. Als ik dat aan
Linda vertel zegt ze dat ze allemaal
licht straaltjes uit de kosmos naar haar toe zag komen.
Ze vraagt of ik wel eens gehoord heb van het “Vanishing Twin syndrome”. Zelfs al zou je er nooit van gehoord hebben, dan nog snap je natuurlijk meteen wat daarmee bedoeld wordt. Het gevoel dat je eigenlijk samen met een andere ziel, een tweeling dus, bezig was te incarneren maar dat de tweeling zich weer teruggetrokken heeft. Ik haalde de horoscoop van Linda te voorschijn, want zulke gevoelens zie ik graag even bevestigd door een horoscoop voor ik er waarde aan hecht, en welja, heer 3 (de aanwijzer voor zusjes en broertjes) stond conjunct Neptunus in 4, waarbij Neptunus heer 8 was. Als je niets van astrologie weet, dan sla je deze vorige zin maar over, en indien wel, dan zie je de aanwijzingen er duidelijk in staan. Ik voel opeens de aanwezigheid van die tweeling in mijn ruggengraat, energetisch. Er ontspint zich een gesprek. Ik geloof dat Linda’s huidige keerpunt in haar leven te maken heeft met een specialisatie in haar beroep die ze nog maar nauwelijks begonnen is, en waar een lijntje naar boven, resp. de hulp van een overleden ziel, wel erg goed bij past. Als Linda het heeft over een miskraam weet ik hoe lang geleden, voel ik opeens aan alle kanten aan dat die miskraam datzelfde zusje was dat eventjes naar de aarde kwam en toen weer weg ging. Douglasspar inspireert me te zeggen dat ze elk verdriet dat ze eventueel nog over die miskraam lang geleden zou hebben wel mag loslaten, en dat ze samen met dat tweelingzusje aan de andere kant, haar werk zal doen. Op dat moment voel ik de ziel van het meisje van de miskraam sterker dan ooit. Het is een heel speciaal gevoel, ik kan het niet goed omschrijven. Het is een gevoel dat ik vaker heb, in consulten bijvoorbeeld, als er opeens gesproken wordt over een geliefde aan de andere kant. Alsof de ziel van die geliefde even laat weten dat het klopt. Ik weet het dan gewoon echt zeker (zo voelt het), en vertel Linda dat. Hoe bijzonder, dat Dikke Eik ons naar de Tweelingdouglas had gestuurd!
Cliënte nummer 3 meldde zich af door de veel slechtere weersomstandigheden in de week erna. In plaats daarvan heb ik een halve sterrensjamaanwandeling voor mezelf gedaan.
IX: Mildheid & oordelen
