II: De Zilverbeek
’s Middags maakten we een prachtige wandeling langs de Zilverbeek in het Silberbachtal in het Teutoburgerwoud. Later zouden we horen dat het water uit deze zilverbeek drinkbaar is en dat vele mensen er hun drinkwater uit tappen. Het heerlijke Bad Meinberg-mineraalwater wordt ook direct uit de bronnen hier gebotteld. Het is maar goed dat de meneer die we zijn flessen zagen vullen niet wist, dat wij en nog vijf anderen zojuist door dat water hadden gelopen met onze schoenen, respectievelijk pootjes.
Op elke wandeling zoek ik als het kan een zogenaamde “Begin-Eik” om hem de zegen voor de wandeling te vragen, of om iets leuks tijdens de wandeling. Vandaag was deze eik de aangewezene:
Halverwege deze wandeling bleek mijn memory-card van het fototoestel vol te zitten omdat ik zo stom geweest was de camera tussendoor op “movie” te zetten. Toen ik deze eik aan het eind van de wandeling opnieuw bezocht, en hem bedankte voor de inderdaad geweldig mooie en leerrijke wandeling, vroeg ik hem of ik de volgende dag weer foto’s zou kunnen maken. Daarbij had ik in gedachten dat er een USB snoertje in mijn laptoptas zou zitten om de huidige foto’s van de camera af te halen. Eik gaf daarop zo’n sterke energietrilling ter hoogte van mijn hartchakra, dat het niet anders kon of het moest wel goed gaan. Maar, ik heb een appeltje met hem te schillen…..
Ik meende namelijk dat ik echt goed gevisualiseerd had dat het om dat USB kabeltje ging. Ik wist weliswaar wel dat ik dat kabeltje er vóór de reis niet ingestopt had, maar je kunt nooit weten, misschien zat er wel een tweede kabeltje in, en zo niet, was het de bedoeling dat Eik, vooral met zo’n sterke bevestigende energie, dat kabeltje er anders maar in moest toveren. Terug in het hotel bleek er geen kabeltje in de laptoptas te zijn getoverd. Ik was zwaar teleurgesteld in Eik. De volgende ochtend kwamen we in een supermarkt nog wel een memory-card tegen. Het hád kunnen betekenen dat ik toch foto’s kon maken, maar het kaartje kostte 29,90 euro, en dat paste niet in het budget van een sterrensjamaan-in-opleiding. Achteraf bekeken was er feitelijk geen probleem, Mignon had ook een camera, en de laatste 2 wandelingen op deze trip zouden qua natuurschoon toch niet spectaculair zijn. Het pad langs de Zilverbeek was echter prachtig!
Op een gegeven moment kom ik op dat pad een boom tegen die me wel geschikt leek als leraarsboom. Per slot was de natuur mijn leraar op dit opleidingspad naar mijn nieuwe beroep.
Ik vraag hem om instructie en denk daarbij nog steeds aan het vraagstuk “hoe om te gaan met tegenwerkingen op het pad?” Vlakbij is een bankje dat heel geschikt is voor de zuiverings-meditatie, om ontvankelijker te worden voor de lessen van de natuur. Mignon en ik gaan op dat bankje vlak bij het stromende water van de Zilverbeek mediteren. Mignon vertelde dat ze zich helemaal identificeerde met het stromende water in die meditatie en daardoor de stenen en rotsblokken als enorme obstakels ervoer. Ik trok innerlijk mijn wenkbrauwen op, want dacht bij mezelf, hoe kun je de stenen nu als obstakels ervaren, het water is vloeibaar en stroomt er zo omheen. Maar in de meditatie wist Mignon het weerstandsprobleem op te lossen door de stenen zelf ook als komend van God te zien, als gestold licht. Ze visualiseerde licht in de stenen en er ontstond harmonie met het water.
Zelf begon ik alleen maar liedjes te zingen in mijn meditatie: “Wind und Wasser, Wind und Wasser, de rest van de tekst ben ik vergeten…, maar klaarblijkelijk stond er ook duidelijk een windje. Hoe dan ook, het sterrensjamanenwerk van het brengen van het licht naar de stenen en het stenensjamanenwerk met dito doel zat erop, Mission wederom completed.
Les 4: duister op het pad van het licht
.
