Les 1: “nederigheid’
En toen kwam les 1, de les waar ik zelf om gevraagd had. Ik realiseerde me dat er verschillende typen mensen zijn omdat bij mensen die zich innerlijk al lang ontwikkeld hebben, het juist heel goed is als ze zelf met antwoorden komen, de kennis van binnenuit krijgen; zelfs als de uitkomst niet is wat ik denk. Per slot ben ik de doener niet, alleen de facilitator. Ik hoef in dergelijke gevallen helemaal niet als sjamanistisch tussenpersoon op te treden, we kunnen een pad samen wandelen en de natuur zorgt zelf wel voor hoe de antwoorden komen. Les 1 was een les in nederigheid.
We wandelen het volgende stuk in stilte. Het pad gaat over een beekje en we komen uit op het asfaltgedeelte. Het antwoord dat Mignon zichzelf gegeven had was dat ze licht ging brengen in het stenen fundament van haar te bouwen kelder; ik kan het niet meer precies navertellen. Ze was per slot voor vandaag in ieder geval zelf de stenen-sjamaan. Ook al waren de sterren (het licht) nu verbonden met de aarde (het stenen fundament), het was géén antwoord op de vraag die ik de Heilige Spar had gesteld omtrent hoe om te gaan met tegenwerkingen dan wel tegenslagen op dat pad. Dat dat antwoord diezelfde dag nog zou komen wist ik toen nog niet. Voor mij had de vraag ook een dubbele lading. Als geen ander (denk ik wel eens), heb ik meegemaakt hoe op het spirituele pad licht vanzelf de duisternis oproept. Hoe meer licht, hoe sterker de tegenkrachten worden en de vraag over het bouwen van de stenen kelder als symbool voor het leggen van een stevig fundament van licht (steen = gestold licht van God, zou Mignon later zeggen), aangaande tegenslagen waar ze tegenop loopt, was net zo goed een vraag voor mijzelf op het pad van de sterrensjamaan: hoe om te gaan met zelfs astrale tegenkrachten?
We lopen het geasfalteerde weggetje op en ervaren beide bijna tegelijk dat het asfalt nu zelfs zindert van energie, het was levend asfalt geworden! De zon scheen er natuurlijk ook op, maar er was wel degelijk iets veranderd in onze beleving van het lopen op asfalt. Mignon ervoer het dus ook, het was echt alsof we gedragen werden door lichtkrachten.
Opeens komt er een man aan die ons aanhoudt en zegt dat hij zojuist een vrouw met ‘vreemd lang haar’ had gezien, terwijl er een wolf om haar heen liep. “Ze had helemaal niet door dat de wolf gevaarlijk was!”, zei hij, en hij was echt ontdaan. Tot op dat moment wist ik trouwens ook niet dat wolven gevaarlijk waren, maar de man was duidelijk van streek. “De vrouw was verdwenen in het bos, ik weet niet waar ze gebleven is”, zei hij. Doorlopend zei ik tegen Mignon dat die vrouw natuurlijk Anastasia was en bij de wolf dacht ik meteen aan de leraar, want dat betekent hij bij de Indianen. Ik tuurde het bos af in de hoop iets van Anastasia en de wolf te kunnen zien, maar zag natuurlijk niets. Althans niet op dit moment. We komen vervolgens eerst bij de Externsteine aan. Mignon plant ik neer op het plekje bij de steenmassa behorend bij chakra 5 (zie foto), waar we de dag ervoor allebei zo’n sterke hoge energie hadden ervaren en ik ga aan de overkant van het weggetje er tussendoor op een onderste steen van klomp nummer 4 zitten met mijn rug naar de toeristische mensenmassa.
Ik zit er heerlijk, sluit mijn ogen, laat me een beetje wegvoeren en begin met de wolf te communiceren. Terwijl Mignon in haar meditatie aan de overkant achtereenvolgens Anastasia, Yogananda en Sri Yukteswar ‘op bezoek’ kreeg, was ik dus met de wolf in contact. De vraag die ik overigens nu stelde had te maken met het idee van Anastasia dat elke familie een domein van 1 hectare als familiedomein zou moeten hebben om daar ‘de hemel op aarde’ te vestigen. (Dat wordt meen ik beschreven in deel V van de reeks Anastasiaboeken). Het grondgebied in de natuur van Mignon is maar 1500m2, en ik heb in Lochem ook het bos achter mijn tuin nog niet kunnen inlijven. Wolf zegt: “wie niet sterk is moet slim zijn, je steelt de grond gewoon.” Inwendig begin ik te schaterlachen; ik word steeds vrolijker en voel me als een ondeugend kind verbonden met Wolf. Ik kreeg door dat we op het vervolg van onze route wat kleinere Extern-Steine moesten verzamelen op de terugweg en die later in de hoeken van het grondgebied dat we gingen ‘claimen’ of reeds ‘geclaimd’ hadden moesten leggen.
Na deze zeer bevredigende opdracht voor de terugwandeling, voel ik me bijna verliefd, vrolijk; ik heb de grootste lol met de wolf en denk: “wow, dit is echt een hartchakra-steenklomp, hij opent het hart!” Als ik mijn ogen weer opendoe, maken de mensen achter mij niet echt deel meer uit van mijn realiteit, en ik begin vrolijk te kwekken tegen Mignon aan de overkant over het plan om grond te stelen alsof er geen andere mensen op de wereld, of daar rond de Externsteine bestonden. Ik voel me licht, zorgeloos, blij, als een kind met ondeugende plannetjes.
We gaan weer op pad. Mignon heeft al snel de benodigde hoeveelheid Externstenen in haar rugzak. Deze stenen, die overigens op gewone steen lijken, geven een heel hoge energie, die je anders alleen bij edelstenen aantreft. We vinden opeens ook nog een spiraalvormige stenen cirkel, vast deels neergelegd door hedendaagse mensen. Mignon traceert de ingang in het Noorden, we lopen er even met respect doorheen en Mignon wordt er bijna duizelig van de hoge energie van de middensteen.
Na een poosje kom ik een imponerende spar tegen, maak contact met hem, en vraag hem of we Anastasia en de wolf misschien ook in het echt te zien zouden kunnen krijgen.
