Les 3: De wijze vrouw
Na deze wandeling, waarbij we 3,5 uur nodig hadden om 4 km af te leggen…. rijden we eerst even terug naar het hotel voor we de tweede wandeling beginnen. Sinds onze aankomst voelen we ons hier en in andere restaurants onderweg als vorsten behandeld. Ofschoon we op een budgettrip waren en heel weinig geld spendeerden voor onze hotelkamers, elk eentje, werden we vanaf het begin al heel hartelijk welkom geheten door een wat oudere, rustige vrouw. Toen ze me na deze eerste wandeling op het terras zag zitten, kwam ze naar me toe en zei: “Kann ich etwas Gutes für Sie tun?”
Die sloeg in als een bom. Hoe vaak kom je een ander mens tegen die aan je vraagt of ze iets goeds voor je kan doen? Hoe vaak vraag ik zo iets aan een ander mens? Ik geloof niet dat ik ooit zo iets gevraagd heb, alhoewel ik een enkele keer wel eens dergelijke innerlijke gedachten heb. Een enkele keer. Hoe mooi zou de wereld zijn als mensen wat vaker aan elkaar zouden vragen: “Kan ik iets goeds voor je doen?”
Ofschoon de koffie die ze daarna kwam brengen nergens naar smaakte en ik de heerlijke chocolade koekjes moest laten staan, dronk ik de koffie, gezet met zo’n intentie, respectvol op, nog steeds verbluft door zo’n mooie ervaring. Het was de tweede keer in mijn leven dat ik zo diep geraakt werd door een ontmoeting met de onverwachte schoonheid van de ziel van een ander mens op zo’n manier. De eerste keer was in 1988 geweest, voorafgaande aan een verlichtingservaring die maanden zou duren. Ik werkte toen nog (het werd het laatste jaar) voor een baas in een andere stad 20 km verderop, zo’n baan van 9 tot 5 (of 6), goedbetaald, dat wel. Met mijn gezicht op onweer en een ochtendhumeur van hier tot Tokio loop ik op een bepaalde prachtige ochtend begin mei van dat jaar (niet dat ik door had dat het een prachtige ochtend was) gehaast naar mijn auto. Opeens komt er een vrouw aan die me, wat me leek, vanuit het diepst van haar hart, een overweldigende warme glimlach schonk; ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe verbaasd ik was. Ik kende haar niet, had haar nog nooit eerder gezien, en zou haar ook nooit weer zien. Waaraan had mijn norse blik en mijn ochtendhumeur deze stralende glimlach van een wildvreemde verdient?” Ik werd nogal geconfronteerd met mijn eigen staat van zijn en besloot te veranderen. Mijn hart was geraakt. Het werd het begin van een proces waar mijn hartchakra uiteindelijk inderdaad open zou gaan. En nu dus opnieuw hier in Duitsland. “Kann ich etwas Gutes für Sie tun? Mijn inmiddels reeds weer dichtgeslibte hart werd opnieuw geraakt en opende zich weer op een klein kiertje.
