Les 4: duister op het pad van het licht
"Maar nu de volgende vraag", zei ik tegen Mignon: “hoe gaan we eigenlijk om met tegenwerkingen op het pad?” Zij had de tegenwerking van de stenen duidelijk overwonnen, en zei eenvoudigweg: “door de liefde! Door de tegenwerking lief te hebben! Dat was een mooi inzicht, dat ik toen ik thuiskwam trouwens even uitprobeerde op een jongetje op vakantie, die in het bos achter mijn huis rotjes begon af te steken, midden in de zomer. Ik schrok me wezenloos door die onverwachte knallen. En toen dacht ik dat het jongetje, dat natuurlijk niet goed opgevoed was aangaande het afsteken van rotjes in het bos, misschien nog wel meer miste in zijn leven, en op die manier zijn agressie loosde. Ik stuurde hem licht en liefde. Het recept werkte! Het knallen hield op.
“Oké”, zei ik tegen Mignon, “dat is één manier, de Jungiaanse aanpak, die te maken heeft met de schaduw, en daarmee dan één worden. Maar, er is ook een Tibetaanse manier, die trouwens ook door Olga Kharitidi (een Russische sjamane) gebruikt wordt en die juist te maken heeft met het externaliseren van het vermeende of daadwerkelijke euvel. Denk daarbij bijvoorbeeld aan een virus in je computer, daar moet exorcisme op toegepast worden want het liefhebben van dat virus kan je je computer kosten…”. Olga zei daarover, mogelijk in haar boek “Het pad naar de sjamaan, entering the Circle” dat er te veel negativiteit is op de planeet in deze tijden om allemaal aan te kunnen (we zijn per slot God niet, denk ik dan) en daarom stelde zij voor het euvel in een doos van Pandora te stoppen. Elke 26e van de maand houdt ze ’s avonds meditaties en rituelen voor problemen van mensen dienaangaand. Of ze dat trouwens vandaag de dag nog doet weet ik niet, de laatste (en eerste) keer dat ik haar sprak was in 1996 in Amsterdam. Daarna heb ik niet veel meer van haar vernomen. Exorcisten zijn priesters verbonden met het licht van Christus en bezig het kwaad uit de vereenzelviging met een persoon te halen en weg te sturen. En de Tibetanen zien ziekte, althans in een boek over Tibetaanse Geneeskunst dat ik eens las, als een kwade entiteit waarbij ze die visualiseren als een groen-geel bolletje en wegsturen.
Kortom, er zijn dus twee manieren:
1) de liefdevolle, waarbij je jezelf vereenzelvigt met de tegenkracht, of
2) de sjamanistische methode van het juist externaliseren van de tegenkracht.
Ik worstelde met hoe het nu eigenlijk moest en dan is het goed dat je met z’n tweeën bent, en het probleem bespreekt. Want Mignon kwam met de uiterst eenvoudige oplossing: de ene keer gebruik je de ene methode en de andere keer de andere. Maar natuurlijk! Hoe eenvoudig, en hoe komt het eigenlijk dat ik daar zelf nooit aan gedacht heb in mijn absolutisme? Waarschijnlijk omdat ik bij tijd en wijle in het verleden methode 2 had moeten gebruiken waar ik methode 1 inzette, en vice-versa, omdat ik jaren achtereen Jungiaans bezig was en daarna “Tibetaans” om het zo maar te noemen, en nooit al naar gelang de situatie. Hoe dom kun je zijn? Het is een kwestie van even nadenken: bij tegenslag, maak dan een bewuste keuze, past hier methode 1, of methode 2? En er is nog een voor andere gevallen:
3) methode 3, de methode van “dat regelen we even”, als er gewoon iets misgaat waarvoor je aan het werk moet, zoals de loodgieter bellen of een hele verhuizing moet plannen waar je eigenlijk geen zin in hebt. Verander dan je houding en kom in de stemming van “dat regelen we even”.
Wat een geschenk ontstond er weer op dat bankje, en een wijze les.
